Gończy Tyrolski

Hubert

Rasa mnie zainteresowała niezwykle. Lubię Austrię, ale mało znam austriackie rasy, a Tyrol bardzo miło mi się kojarzy:

Mało znana w Polsce - jedna z czterech ras austriackich psów gończych. Górale tyrolscy użytkowali te psy łowiecko, przez co rasa ta przetrwała do dzisiejszych czasów. Pierwszy wstępny standard rasy ustalony został w 1896 roku na wystawie w Insbbrucku. W 1931 roku Tyrolski Związek Myśliwych opracował zasady użytkowania gończego tyrolskiego jako psa wszechstronnego. Do dnia dzisiejszego zachowały sie w Tyrolu dwie odmiany barwne gończych, "czerwona" i "czerwono-czarna" posiadające często białe znamiona na piersiach, łapach i kończynach. Gończy tyrolski jest idealnym psem wszechstronnym do polowania w lesie i w górach. Jest użytkowany jako gończy do głośnego polowania na zające i lisy, oraz jako tropowiec do poszukiwania postrzałków.

Kraj pochodzenia: Austria.

Data publikacji obowiązującego wzorca: 10.10.1995

Zastosowanie: gończy tyrolski jest idealnym psem myśliwskim do polowań w lesie i w górach. Użytkowany jako gończy (w pojedynkę) do głoszenia zajęcy i lisów oraz jako tropowiec do poszukiwania postrzałków.

Klasyfikacja FCI: Grupa 6 - gończe, posokowce i rasy pokrewne.
Sekcja 1.2 - gończe średniej wielkości.
Podlega obowiazkowi prób pracy (próby psów gończych i próbu posokowców).

Krótki zarys historyczny: Gończy tyrolski, jak wszystkie rasy psów gończych, pochodzi od dawnych gończych celtyckich i ze swoim dobrym, ostrym włosem stanowi najczystszy typ gończego. Cesarz Maksymilian l już około roku 1500 używał tych szlachetnych gończych do polowań w Tyrolu i jego rocznikach łowieckich wspomniano, że z nich wybierał swoje psy tropiące. Od 1860 zaczęto wyprowadzanie w Tyrolu pojedynczych linii czystej krwi; w roku 1896 opracowano pierwszy wzorzec, kóry doczekał się uznania w 1908 roku. Spośród wielu zamieszkujących niegdyś Tyrol odmian gończych przetrwały tylko psy zdecydowanie czerwone i czarno-czerwone. Dopuszczone początkowo małe gończe tyrolskie usunięto z wzorca w 1994 roku .

I wzorzec:
Wrażenie ogólne: Pies średniej wielkości. Kościec średnio mocny, silny, umięśniony, suchy, opływowe długie linie zewnętrzne, silny i zdrowy. Format prostokątny, odrobinę dłuższy niż wyższy.

Zachowanie i charakter: Wytrwały, pełen pasji, dobrze węszący pies myśliwski, który szuka samodzielnie i wytrwale poluje zdecydowanie głosząc zwierzynę, chętnie pracuje na śladzie, wykazujac się dobrym zmysłem orientacji.

Głowa: Mózgoczaszka: Czaszka: szeroka, sucha, lekko wysklepiona.
Przełom czołowy: wyraźny.
Trzewioczaszka: Nos: czarny, nie zadarty.
Kufa: umiarkowanie głęboka, prosta.
Wargi: krótkie i ściśle przylegające.
Zęby: mocny, pełny zgryz nożycowy. Pożądane pełne uzębienie (42 zęby); brak ogółem dwóch przedtrzonowców P1lub P2 jest tolerowany. M3 nie są brane pod uwagę.

Oczy: gałki oczne duże, leżące nie za głęboko, szpary powiek okrągłe, tęczówki ciemnobrązowe, brzeg trzeciej powieki pigmentowany, powieki dobrze przylegające.

Uszy: szerokie, wysoko osadzone, o zaokrąglonych końcach, wyciągnięte sięgają przeciętnie do górnych kłów.

Szyja: umiarkowanie wysklepiona, osadzona ani zbyt głęboko ani zbyt wysoko, sucha, skóra napięta, bez łałoku.

Tułów: długi korpus.

Kłąb: wyraźny, tworzący najwyższy punkt linii górnej.

Grzbiet: prosty, mocny i dość szeroki.

Zad: umiarkowanie spadzisty, nie stromy, szeroki i długi.

Klatka piersiowa: bardzo głęboka, umiarkowanie szeroka, wyraźne przedpiersie.

Brzuch: średnio podkasany.

Ogon: wysoko osadzony, długi, sięgający co najmniej do stawu skokowego, w pobudzeniu noszony psa wysoko, szablaste wygięcie jest dozwolone, pożądana gęsta szczotka.

Kończyny: Kończyny przednie proste. Łopatki osadzone skośnie, dobrze umięśnione. Ramiona dobrze kątowane.
Kończyny tylne dobrze kątowane.

Uda: szerokie i bardzo dobrze umięśnione.

Łapy: mocne o zwartych i dobrze wysklepionych palcach i mocnych opuszkach.

Ruch: wydajny, bardzo szybki, wytrwały.

Szata: Włos: gęsty włos ościsty z podszerstkiem, raczej gruby niż delikatny. Brzuch owłosiony, uda dobrze pokryte włosem.
Ogon dobrze owłosiony z gęstą szczotką.

Umaszczenie: czerwone lub czarno-czerwone (może być również trójbarwne).
Odmiana czerwona: czerwień, czerwień jelenia lub czerwonożółta. Zbyt jasny żółty nie jest pożądany.
Odmiana czarno-czerwona: czarny czaprak lub siodło z czerwonym, często niezbyt ostro odgraniczonym podpalaniem na kończynach, piersi, brzuchu i głowie. Występują także (nie zawsze) znaczenia koloru podpalania nad oczami. Białe znaczenia: (rzadkie u obu odmian barwnych). Biała obroża (kołnierz), plama na przedpiersiu i dolnej powierzchni klatki piersiowej, łapy, kończyny. Brak białych znaczeń nie jest wadą.

Wysokość: 42-50 cm (psy 44- 50 cm, suki 42-48 cm)

Wady: każde odchylenie od wzorca traktowane jest jako wada, a jego wielkość ma wpływ na wysokość dopuszczalnej oceny.

# Wady: za lekki,
# wysokonożny,
# krótkonożny,
# ciężka , toporna głowa
# obwisłe wargi,
# szkliste oczy.
# za krótkie, za długie lub pofałdowane uszy.
# grzbiet za długi, zbyt miękki.
# tchórzliwość.

Wady dyskwalifikujące:
# brązowy nos,
# przodozgryz lub tyłozgryz.
# brak więcej niż dwóch przedtrzonowców P1 lub P2 (M3 nie jest brany pod uwagę).
# wyraźne cętkowanie,
# maść wątrobiana.

Uwaga: Psy muszą mieć oba, prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone w mosznie.